บทที่ 151: ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน

เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนราวกับว่าฉันตัวเบาเป็นปุยนุ่น

ฉันโอบแขนรอบคอเขา แทบจะกลั้นรอยยิ้มบ้าๆ บอๆ ของตัวเองไว้ไม่อยู่ ฉันหัวเราะดังขึ้นอีกเมื่อเขาเดินไปที่เตียง เหวี่ยงฉันลงบนนั้นอย่างระมัดระวังแต่ก็แฝงความตั้งใจ

ฉันชันศอกขึ้น สบตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาอย่างจริงจัง พยาย...